Litość do samego siebie -seria „Emocje, które cisną. Trzeźwienie bez filtra”


LITOŚĆ DO SAMEGO SIEBIE – GRA W OFIARĘ, KTÓRA KOŃCZY SIĘ PORAŻKĄ

Nie ma nic złego w tym, że cię boli. Nie ma nic złego w tym, że się wzruszasz, wspominasz, cierpisz. Ale jest cholernie niebezpieczne, gdy zaczynasz żywić się tą emocją. Gdy litość do samego siebie zamienia się w tryb życia. W codzienny monolog: „Nikt mnie nie rozumie… Mam tak ciężko… Nikt nie przeszedł tego, co ja…”

To wtedy trzeźwienie robi zwrot. Już nie chodzi o wyzdrowienie. Chodzi o to, że zaczynasz sam siebie sabotować. Tylko że... ze współczuciem.


1. Co to jest litość do siebie? – rozbrojenie tematu

Litość do siebie to emocjonalna pułapka. Pozorna troska, która zamienia się w narzędzie unikania odpowiedzialności. To uczucie, które śmierdzi zwolnieniem z działania:

- nie muszę iść na miting, bo jestem zmęczony/a po wszystkim, co przeszłem

- nie muszę odmawiać alkoholu, bo mam takiego doła, że chociaż jedno piwo mi się należy

- nie muszę rozmawiać, bo i tak nikt mnie nie zrozumie...


To nie jest terapia. To śmierć w błogiej ciszy.


2. Janusz:

"Miałem etap, że siedziałem i ryczałem sam nad sobą. Nie tak serio, że płakałem. Tylko, że głowa robiła teatr. Jak ja mam ciężko..., jak wszyscy mnie zostawili... A prawda była taka, że ja sam siebie zostawiłem. Tylko że to się trudniej przyznać. Łatwiej się żalic."


3. Grażyna:

"Byłam kobietą, która litość do siebie miała opanowaną do perfekcji. I to nie było teatralne. To była głęboka emocja. Ale potrafiłam się w niej taplać. Nikt mnie nie docenia..., zawsze jestem ostatnia... I tak, byłam zmęczona. Ale to, że się żalisz nad sobą, nie sprawia, że ktoś cię podniesie. Dopiero jak się ruszysz, masz szansę wstać."

4. Heniek:

"Litość do siebie to taki alkohol bez butelki. Uzależnienie od myśli, że ci się należy zrozumienie, współczucie, opieka. I może się należy. Ale w trzeźwieniu nikt ci tego nie da za darmo. Sam musisz się nauczyć być dla siebie kimś, kto nie głaszcze, tylko motywuje."


5. Ekspert:

Litość do siebie to często objaw nieprzepracowanej traumy i braku miłości w dzieciństwie. To wewnętrzne dziecko, które woła: zobacz mnie, zaopiekuj się mną. Problem w tym, że dorosły człowiek potrzebuje czegoś więcej niż opieki. Potrzebuje decyzyjności. Samowspółczucie to kto inny niż samolitość:

* samowspółczucie: widę, że cię boli – ale masz zasoby, by z tym coś zrobić

* samolitość: ojej, znowu boli... lepiej nic nie ruszać, bo tylko pogorszę...


6. Halina:

"Litość do siebie to jak pierzynka, którą się przykrywasz, żeby nie widzieć, że masz burdel w pokoju. Jest ciepło, jest bezpiecznie, tylko nic się nie zmienia. Czasem trzeba się zdjąć z kanapy, otrzepać i powiedzieć: dość. I to wcale nie znaczy być twardym. To znaczy być dorosłym."


7. Gdzie litość do siebie prowadzi?

- do izolacji (nikt mnie nie zrozumie),

- do wyparcia (ja już wszystko zrobiłem, to świat jest zjebany),

- do usprawiedliwień (należy mi się zapić, bo cierpię),

- do sabotowania relacji (jestem zbyt zraniony, żeby kochać),

- do łudnego poczucia wyjątkowości (moja trzeźwość jest trudniejsza niż innych).


To droga donikąd. To droga w samotność. W picie emocjonalne. Nawet na sucho.


8. Co z tym zrobić? Krok po kroku:

1. Rozpoznaj myśli litościowe:

Czy to, co myślę, prowadzi mnie do zmiany?

Czy to tylko współczucie, czy już usprawiedliwienie bierności?


2. Porozmawiaj ze sobą jak z kimś bliskim:

Tak, miałeś ciężko. Ale jesteś teraz tu. I możesz zdecydować, co dalej.


3. Rusz się. Dosłownie.

Idź na spacer. Zadzwoń. Napij się herbaty, ale z intencją zmiany.


4. Okaż sobie samowspółczucie:

nie jak ofierze, ale jak wojownikowi, który potrzebuje oddechu, nie kapitulacji.


9. Końcowa refleksja:

Litość do siebie to nie jest grzech. To jest głos. Ale ty decydujesz, czy dasz mu mikrofon. Nie jesteś sam/a. Nie jesteś śmieciem. Ale też nie jesteś księciem w pałacu cierpienia. Jesteś człowiekiem, który wraca do siebie. A to znaczy: trzeba wstać.

Bo nikt nie przytuli cię tak dobrze, jak ty sam, gdy przestajesz sobie współczuć, a zaczynasz sobie kibicować.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Potworki uzależnienia.....prawda, fałsz czy opowieści z krypty

Obraz
  Pięć potworków w uzależnieniu, niektórzy traktują je jako straszak…..ale czy na pewno straszak. Straszakiem nie jest dla osób które: widziały co się dzieje na sorach, co się dzieje i jak wygląda detoks. O tym się nie mówi bo jest to passe, bo to straszenie, dopiero na terapii jak obejrzysz film „ Korkociąg” zobaczysz co MOŻE się wydarzyć jak się nie zatrzymasz jak będziesz w obsesji picia….. Pięć opisów które może dadzą do myślenia, ale nie przecież mnie to nie dotyczy, nie mam objawów nic takiego nie ma miejsca…… to opowieści z mat planety do czasu przyjacielu. To nie jest straszenie, to nie potworki, to realne co może spotkać kogoś kto jest w obsesji picia alkoholu.   MÓZG Po lewej nie pijący, po prawej pijący od lat... 🧠 Alkohol vs. mózg – prawda, której nie chcesz usłyszeć To nie kac. To nie „gorszy dzień”. To realne uszkodzenia mózgu . 👉 Zanik mózgu – kurczy się szara i biała substancja. Myślisz wolniej, pamięć się sypie. Część wróci po miesiącach abstyne...
Czytaj więcej

Żal - seria „Emocje, które cisną. Trzeźwienie bez filtra”

  ŻAL – żal za siebie, żal do innych Seria: Emocje, które cisną. Trzeźwienie bez filtra Żal to nie emocja. To film, który puszczasz sobie codziennie w głowie, tylko bez happy endu. I którego nie możesz przewinąć, bo trzymasz pilota z napisem: „A gdybym wtedy...” „Gdyby nie on...” „Gdybym wcześniej...”   JANUSZ (szczerze, po swojemu): Prawda? Żal to taki zawodnik, co niby stoi z boku, ale jak przychodzi, to rozj**bie Ci wszystko. Nie krzykiem. Nie gniewem. Nie dramatem. Tylko takim cichym: „A może by było inaczej...” I człowiek nagle siedzi w swoim własnym życiu jak widz, nie aktor. Patrzy na wspomnienia. Na błędy. Na ludzi, których stracił. I myśli:  „Q.rwa, mogłem to odkręcić.” „Mogłem się bardziej postarać.” „Mogłem nie pić. Nie krzywdzić. Nie odejść.” No mogłeś. Ale nie zrobiłeś. I co teraz? No właśnie. Żal Ci nie odda tego, co było. Ale może zabrać to, co jeszcze masz. Czyli szansę. Na nowe. Na lepsze. Na dziś.   GRAŻYNA (o żalu w relacji): Ja długo żałowałam. Ni...
Czytaj więcej

Twój mózg nie lubi żartów.......

Obraz
„Twój mózg nie lubi żartów. Alkohol nie kasuje wspomnień – on kasuje ciebie” „URWANY FILM”? TO NIE JEST ŚMIESZNE. TO ALARM. Myślisz, że to zabawne, że wczoraj nie pamiętasz, jak wracałeś do domu? Że znajomi opowiadają ci „akcje”, a ty udajesz, że coś tam kojarzysz? Że mówisz „hehe, urwał mi się film” jakby to było wpisane w życie? To ci powiem prawdę: Nie urwał ci się film. Ktoś po prostu wyj**ał całe sceny z twojego życia, zanim w ogóle trafiły do archiwum. I tym kimś jest alkohol, który wypalił ci dziury w mózgu. Tak to działa: – Mózg przestaje zapisywać wspomnienia, bo jest zalany etanolem. – Tych chwil nie odzyskasz NIGDY, bo ich po prostu nie ma. – Im częściej się to dzieje, tym szybciej robisz z siebie roślinę, nawet jak jeszcze chodzisz i gadasz. A wiesz, kiedy to się nasila? Jak już jesteś w obsesji picia. Jak każda okazja jest „dobra” i każdy kieliszek jest za mały. Jak masz w dupie, co będzie jutro, byle dziś było „dobrze”. Nie łudź się — to nie jest etap „imprezo...
Czytaj więcej